Bilim adamları, ortaçağ küçük buzul çağına neden olan volkanik patlamaların tarihlerini belirlemeyi başardılar.
XIV-XIX yüzyılda iklim bu günlerden biraz daha soğuktu (yarım derece). İlerlemesi, 1315-1317’nin açlığı da dahil olmak üzere ortaçağ Avrupa’da bir dizi krize neden oldu. Bu soğutmaya genellikle küçük bir buzul çağ denir ve volkanlarda beş güçlü patlamadan kaynaklandığına inanılmaktadır.
Kliv Oppenheimer ve meslektaşları, Grönland ve Antarktika’nın buzunda korunan kül analiz ederek ve bu verileri Avrupa ve Asya ortaçağ kroniklerinin girişleriyle karşılaştırarak bu patlamaların tarihini öğrendiler. En koyu ay tutulmalarının, büyük bir kül kütlesi olan volkanların patlaması yıllarında meydana geldiği ve bu nedenle onlarla ilgili mesajların dolaylı bir volkanik aktivite işareti olarak düşünülebileceği belirtilmektedir.
Sonuç olarak, yazarlar güney ve kuzey Arktik topraklarında 1100 ve 1300 yıl arasında oluşan buz örneklerini analiz ettiler ve volkanik kül katmanlarının içine düştüğü zamanı yaklaşık olarak belirlediler. Araştırmacılar, Avrupa ve Doğu Asya ülkeleri üzerindeki bu iki yüzyıl boyunca 64 tam ay tutulması gerçekleştiği bu zaman dönemlerini karşılaştırdı.
Bu süre zarfında ortaçağ rahiplerinin ve kronikleştiricilerin volkanlarda büyük patlamalarla üretilen altı “kanlı ay tutulmasına” tanık oldukları ortaya çıktı. Bunlardan biri – 1257’de Endonezya Samalas Adası’nın patlaması – tarihçiler ve jeologlar tarafından zaten biliniyordu. 1108, 1171, 1182, 1229, 1276 ve 1286’da meydana gelen diğer beş felaketin daha önce bilinmemiştir ve batı veya doğu kroniklerinde belirtilmemiştir.
Kesin tarihleri bilerek, şimdi araştırmacılar bu patlamaların diğer izlerini arayabilirler. Yazarlar, keşifleri sayesinde volkanlar ve iklim arasındaki bağlantıyı ayrıntılı olarak anlamanın mümkün olacağını umuyor.
Daha önce, deney, nesli tükenmekte olan bir topla odaklanmanın maymunları aldatamayacağını gösterdi.